ایمانسرا

نگاهم مانده به تقویم منتظر

نگاهم مانده به عقربه های ساعت

نگاهم ثانیه ها را هم می شمارد

پس کی میرسد پایان این انتظار

محمد(ص) از رویکرد خود در رابطه با یهودیان و مسیحیان به مثابه موحدان (یکتاپرستان)نه دست کشید و نه آن را تغییرداد. به استثنای وضعیت‌های خصومت آمیز، هیچ دلیلی وجودنداشت اوعلیه یهودیان و مسیحیان، بخاطر دینشان، دست به عملی غیردوستانه و خصمانه بزند. البته او بین مسیحیان و یهودیانی که از دین خود پیروی می‌کردند وآنانیکه پای بنداحکام دین خود نبودند، فرق میگذاشت.

آیه‌ای از قرآن است که جزو آخرین آیات نازل شده و مربوط به اندک زمانی پیش ازدرگذشت محمد(ص) می باشد،نمودارو بیانگر رفتارمنطقی و ثابت او در برابرموحدان (یهودیان و مسیحیان)است.به رغم روابط و مناسبات متفاوتی که در طول زمان میان مسلمانان، یهودیان و مسیحیان مشاهده می شد، محمد در مراحل پایانی حیات و فعالیتش براساس یک برنامه رفتارمسلمانان در رابطه با اهل کتاب ، موحدان، را تعیین کرد. و بر خلاف انتقادات آشکاری که در طول زمان از درونمایه اعتقاد و رفتار مسیحیان ویهودیان می کرد، پنهان نمی‌کرد که از قضا آن‌ها را بخاطر دین توحیدی شان، به لحاظ اجتماعی کاملاًمی پذیرد. برسمیت شناختن و پذیرش کامل اجتماعی ایشان که ازراه روابط آزادانه و بدون ممانعت خانوادگی به اثبات می رسد، در حکمی که غذای مسلمانان را برای یهودیان و مسیحیان و بر عکس، غذای یهودیان ومسیحیان و همچنین ازدواج با آن‌ها را برای مسلمانان حلال می شمرد، به اوج خود می رسد. موضوع بر سر آیه 5 سوره المائده است، که از جمله در آن چنین آمده است:

„امروز چیزهای پاکیزه بر شما حلال شده است. طعام اهل کتاب بر شما حلال است و طعام شما نیز بر آن‌ها حلال است.“

به دنبال فرمانبه داشتن غذا و سفره مشترک چنین آمده است:

„و نیز زنان پارسای مومنه و زنان اهل کتاب، هر گاه مهرشان را بپردازید، به طورزناشویی نه زناکاری و دوست گیری، بر شماحلالند.“

دراین رابطه [حلال شمردن] غذا و سفره مشترک به معنای ارتباط و وابستگی خانوادگی با توجه به طعام و شراب مشترک است. این فرمان هنوز هم با اهمیت‌تر خواهد بود، چنانچه بزرگی وگستردگی اعضای خانواده‌ها را در نظر بگیریم. از این لحاظ پیوندزناشویی هنوز هم بااهمیت‌تربود. پیوند ازدواج تنها- امروزه هم به میزان زیادی چنین است – بیندو شخص برقرار نمی شد.

ازدواج به مثابه اتحادی میان دو کلان خانواده وحتی دو قبیله بزرگ بود. چنین دستوراتی از جانب قرآن هرگز ممکن نمی بود، اگر قرآن اعتقاد و ایمان به  خدای یکتا را به عنوان درونمایه اصلی واقعی مطلق دین در نظر نمیگرفت.

شاید روزی برسد که بتوانم آزادانه فریاد بزنم؛
آنروز مانند دیوانگان از ته دل خواهم خندید،
آنروز مانند مادران فرزند از دست داده، اما از شادی، خواهم گریست،
آنروز مانند غریقی در دریا، با تمام وجود خدا را فریاد خواهم زد،
فریاد خواهم زد،
فریاد خواهم زد...

من که هر آنچه داشتم

اول ره گذاشتم

حال برای چون تویی

اگر که لایقم بگو!

تا گل غربت نرویاند بهار از خاک جانم،

با خزانت نیز خواهم ساخت.

خاک بی خزانم

گرچه خشتی از تو را حتی به رویا هم ندارم،

زیر سقف رویایت می خواهم بمانم.

بی گمان زیباست آزادی،

ولی من چون قناری دوست دارم در قفس باشم، که زیباتر بخوانم.

در همین ویرانه خواهم ماند و از خاک سیاهش شعرهایم را به آبی های دنیا می رسانم.

گر تو مجدوب کجا آباد دنیایی،

من اما جذبه ای دارم که دنیا را اینجا می کشانم.

نیستی شاعر که تا معنای حافظ را بدانی،

ورنه بیهوده نمی خواندی به سوی عاقلانم.

عقل یا احساس، حق با چیست؟

پیش از رفتن ای خوب کاش می شد این حقیقت را بدانی یا بدانم!

چندی است که دیگر بوی باران به مشامم نمی خورد،

دیروز بوی خاک خیس به مشام رسید،

بیرون جهیدم، اما مادرم بود که آبپاشی می کرد بر خاک تفتیده حیات خانه،

آری به خاک وطن بازگشتم،

دیدارم تازه گشته،

حالا دیگر دلتنگ فرزندانم نیستم،

اما نگرانم،

نگران آسمانم،

آسمان وطنم،

چندی است که دیگر بوی باران به مشامم نمی خورد،

حتی ابرها هم دلخورند و نمی بارند بر این خاک تفتیده،

شاید من مقصرم،

باید یکپارچه فریاد می شدم.