ایمانسرا

روزی در یک محفل ادبی که عده‌ای از شاعران و دوستان حضور داشتند سخن از سن و سال شاعران و نویسندگان بمیان آمد و یکی از حاضران ناگهان بی مقدمه سوال کرد، راستی سعدی چند سال عمر کرده است؟ دیگری جواب داد: بطوریکه معروف است یکصد و ده سال ولی در چهل سالگی و پنجاه سالگی ترس از مرگ او را فراگرفته و گفته است: 

چو دوران عمر از چهل درگذشت / مزن دست و پا کآبت از سر گذشت

ای که پنجاه رفت و در خوابی / مگر این پنج روزه دریابی

همچنین در هفتاد سالگی باز دچار همین وحشت شده و این پند را بخود و دیگران داده است: 

الا ای که عمرت به هفتاد رفت / مگر خفته بودی که بر باد رفت

منبع: صهبا، ابراهیم، دیوان حکیم لاادری، نشر سرنا: 1362، ص 41.

ما آدم ها لایه های مختلفی داریم، این لایه های مختلف با هم قاطی شدن و گاهی وقتا تفکیک لایه های مختلف شخصیت آدم ها سخت میشه. همیشه در بین حرف های ما ایده آل ها و مطلوب هایی هست. خیلی وقتها هم از واقعیت های موجود در زندگی مون حرف می زنیم. این ها دو لایه متفاوت اند. بعضی وقتا مخاطب ما فکر میکنه که ما دچار نوعی شعارزدگی شدیم. حالا سوال من اینه در مورد ایده آل ها، شعارها یا مطلوب ها حرف زدن نوعی هنجار است یا ناهنجار؟ اصلا کارکرد شعار چیست؟ مسئله ای که جامعه ما به شکل بیمارگونه دچار اون شده است. 

شعارها همیشه ایده آل های یک فرد یا یک جامعه هستند، مطلوب هایی که جامعه مانند تابلو مقابل چشمان خود می آویزد و برای رسیدن به آنها فکر می کند، برنامه ریزی می کند و تلاش می کند و در نهایت با توجه به امکاناتی که در اختیار دارد یا شرایطی که در آن واقع شده است به آن مطلوب ها می رسد و البته در بعضی موارد هم نمی رسد.